اختلال شخصیت نمایشی

اختلال شخصیت نمایشی

اختلال شخصیت نمایشی  (Histrionic personality disorder) یک اختلال شخصیت است که با نیاز شدید به توجه و تأیید دیگران مشخص می‌شود. افراد مبتلا به این اختلال اغلب از ظاهر فیزیکی خود، رفتارهای اغواکننده یا تحریک‌آمیز، و داستان‌سرایی‌های اغراق‌آمیز برای جلب توجه دیگران استفاده می‌کنند. آنها همچنین ممکن است در کنترل احساسات خود مشکل داشته باشند و اغلب برای حفظ توجه دیگران تلاش می‌کنند.

علائم اختلال شخصیت نمایشی

استفاده از ظاهر فیزیکی خود برای جلب توجه دیگران : افراد مبتلا به این اختلال  اغلب از ظاهر فیزیکی خود برای جلب توجه دیگران استفاده می کنند. آنها ممکن است لباس های تحریک آمیز بپوشند، آرایش زیادی کنند، یا به زیبایی خود اهمیت زیادی بدهند. آنها ممکن است به دنبال تأیید دیگران در مورد ظاهر خود باشند و از شنیدن تعریف دیگران از خود لذت ببرند.

رفتارهای اغواکننده یا تحریک‌آمیز : افراد مبتلا  ممکن است رفتارهای اغواکننده یا تحریک آمیز داشته باشند. این رفتارها ممکن است به قصد جلب توجه دیگران یا ابراز جذابیت جنسی خود انجام شود. این رفتارها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تماس چشمی طولانی مدت
• استفاده از لحن صدایی تحریک آمیز
• حرکات بدن اغواکننده
• لباس پوشیدن تحریک آمیز

 

داستان‌سرایی‌های اغراق‌آمیز : افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی ممکن است داستان‌سرایی‌های اغراق‌آمیز داشته باشند. این داستان‌ها ممکن است در مورد خودشان، دیگران، یا موقعیت‌هایی که در آنها قرار گرفته‌اند باشند. آنها ممکن است این داستان‌ها را برای جلب توجه دیگران یا ابراز خود اهمیت خود تعریف کنند.

مشکل در کنترل احساسات : افراد مبتلا  ممکن است در کنترل احساسات خود مشکل داشته باشند. آنها ممکن است احساسات خود را به شدت بیان کنند و به سرعت از یک احساس به احساس دیگر تغییر کنند. این تغییرات احساسی ممکن است برای دیگران گیج کننده یا ناراحت کننده باشد.

تلاش برای حفظ توجه دیگران : این افراد  تلاش زیادی برای حفظ توجه دیگران داشته باشند. آنها ممکن است به طور مداوم صحبت کنند، داستان تعریف کنند، یا در مرکز توجه باشند. آنها ممکن است احساس کنند که اگر توجه دیگران را از دست بدهند، بی ارزش خواهند بود.

علل اختلال شخصیت نمایشی

علل اختلال شخصیت نمایشی به طور کامل مشخص نیست، اما عوامل ژنتیکی و محیطی هر دو در آن نقش دارند.

عوامل ژنتیکی: برخی از مطالعات نشان داده‌اند که افراد مبتلا به این اختلال  ممکن است دارای ژن‌هایی باشند که آنها را مستعد ابتلا می‌کنند.

عوامل محیطی: برخی از عوامل محیطی که ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند عبارتند از:

• سوء استفاده یا غفلت در دوران کودکی
• داشتن والدینی که توجه زیادی به آنها نمی‌دهند
• داشتن والدینی که از آنها انتظارات بیش از حد دارند

 

 

درمان اختلال شخصیت نمایشی

درمان اختلال شخصیت نمایشی معمولاً شامل روان درمانی است. هدف از درمان این است که به فرد کمک کند انگیزه ها و ترس های مرتبط با افکار و رفتار خود را کشف کند و به فرد کمک کند تا ارتباط مثبت بیشتری با دیگران برقرار کند.

انواع مختلفی از روان درمانی برای اختلال شخصیت نمایشی وجود دارد که می تواند موثر باشد. برخی از انواع رایج عبارتند از:

• درمان شناختی رفتاری (CBT): CBT به فرد کمک می کند تا الگوهای فکری و رفتاری خود را شناسایی و تغییر دهد.
• درمان روانپویشی: درمان روانپویشی به فرد کمک می کند تا درک عمیق تری از انگیزه ها و احساسات خود به دست آورد.
• درمان گروهی: درمان گروهی می تواند به فرد کمک کند تا با دیگرانی که تجربه مشابهی دارند ارتباط برقرار کند و مهارت های ارتباطی خود را بهبود بخشد.

در برخی موارد، ممکن است دارو درمانی نیز برای درمان اختلال شخصیت نمایشی مورد استفاده قرار گیرد. داروهای ضد افسردگی، ضد اضطراب و تثبیت کننده های خلقی می توانند به کاهش علائم اختلال شخصیت نمایشی کمک کنند.

درمان اختلال شخصیت نمایشی می تواند زمان بر باشد و نیاز به تعهد و تلاش زیادی از سوی فرد دارد. با این حال، با درمان مناسب، افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی می توانند بهبود قابل توجهی در علائم خود داشته باشند و زندگی سالم و رضایت بخشی را تجربه کنند.

اگر شما یا یکی از عزیزانتان به اختلال شخصیت نمایشی مبتلا هستید، لطفاً برای کسب اطلاعات بیشتر و دریافت کمک با یک متخصص سلامت روان مشورت کنید.

مقالات مرتبط :

اختلال شخصیت وسواسی

اختلال شخصیت خودشیفته