اختلال سیکلوتایمی و دیستایمی
افسرده خویی یا دیستایمیا نوعی اختلال خلقی مزمن است. اختلال سیکلوتایمی و دیستایمی در رده ی افسردگی قرار می گیرند. اختلال دیستایمی شدت پایین تری نسبت به اختلال افسردگی عمده دارد. افسرده خویی بیماری طولانی مدتی محسوب می شود است و برخی از علائم آن با اختلال افسردگی عمده مشترک هستند. علائم اختلال سیکلوتایمی و دیستایمی به شدت افسردگی عمده نیستند، اما شدت بروز آنها دارای نوسان است. جهت تشخیص، بیمار بالغ باید دارای چند علامت مشخص به مدت حداقل دو سال بوده باشد. علائم و نشانه های اختلال سیکلوتایمی و دیستایمی شامل نشانه هایی همچون کاهش اشتها، پرخوری، مشکلات خواب، خستگی، عزت نفس پایین، تمرکز ضعیف یا اشکال در تصمیم گیری، و احساس ناامیدی می باشد. علت افسرده خویی کاملا شناخته شده نیست ممکن است تغییرات در ساختار و مواد شیمیایی مغز باعث تغییرات در حالت و وضع روانی افراد شود. در این اختلال برخی انتقال دهنده های عصبی به ویژه سروتونین، نقشی کلیدی دارند. در بروز اختلال سیکلوتایمی و دیستایمی عوامل متعدی وجود دارند. برخی از این عوامل مانند جنسیت موجب می شوند که شیوع افسرده خویی در زنان بیشتر دیده شود که ممکن است به دلیل عواملی نظیر تفاوت هورمونی در بعضی مراحل خاص زندگی، مثلا پس از بارداری یا یائسگی دیده شود. همچنین عامل دیگری مانند سابقه خانوادگی در این باره تعریف می شود. به این معنا که افرادی که خویشاوندانی با سابقه ی یکی از انواع افسردگی دارند، به ویژه درباره منسوبین درجه اول (پدر و مادر، فرزند، خواهر و برادر)، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به افسرده خویی قرار دارند. تفاوت میان اختلال دیستایمی از اختلال افسردگی عمده این است که معمولا بیماران مبتلا به اختلال دیستایمی ابراز می کنند که همیشه افسرده بوده اند. افراد با این اختلال ممکن است به طور همزمان به اختلالات اضطرابی، سوء مصرف مواد، و اختلال شخصیت مرزی نیز دچار باشند.
